Aline Staal (Vision Quest Portugal 2019) 
Beschrijven hoe de Vision Quest was en wat het voor mij heeft betekend, is moeilijk omdat het over zo’n enorm diepe ervaring gaat waar woorden misschien wel nog nooit zijn geweest.
En tegelijkertijd is dat dan ook meteen het beste argument om een Vision Quest te ervaren. Op plekken in jezelf komen waar je niet van wist dat die bestonden. Je dagenlang begeven in stilte omringd door de aanmoediging van de natuur, laat een helderheid ontstaan die je alleen maar kan laten concluderen hoe helend de natuur is en hoe oneindig het veld van liefde is. Dat kan ik niet uitleggen, dat móet je ervaren.
En dat geeft rust. Vertrouwen in het leven. Liefde voor jezelf en voor het geheel.
Een veelgehoorde vraag is dan: “Hoe houd je dat gevoel dan vast in de aardse realiteit met al die externe prikkels?” Dat vraagt inderdaad een bepaalde vorm van toegewijde discipline maar door mijn diepe transformatie op de berg heb ik het vertrouwen gekregen dat ik altijd terug kan naar die liefdevolle plek in mezelf.
En zonder de begeleiding van Geert was dit niet zo’n diepe ervaring geworden. Geert heeft een gave om mij in mijn zuiverste kern te zien, te stimuleren en bloot te leggen. In een door hem gecreëerde veilige setting kon hij met zulke oprechte aandacht aanwezig zijn bij mijn vraagstuk en proces. De combinatie van zijn warme aandacht en unieke vragen, brachten mij exact op het punt waar het helder werd wat mij in de weg stond. In de weg stond om mezelf in de puurste vorm te ervaren.
Zoals ik bijna zingend riep toen ik door de poort weer terugkwam ‘op aarde’: “Ik heb zin in het Leven!”
En dat is onveranderd gebleven
Gabrielle Tuijthof (Quest nov. 2017) 
‘Door deelname aan de Vision Quest werden bij mij in mezelf een aantal processen waar ik achteraf al jaren mee bezig was versneld geactiveerd. De rust en ruimte die ik mezelf gegund had door deelname aan de 4 dagen Vision Quest onder de ontzettend fijne begleiding van Geert Graveland, had ik nodig om weer dichtbij mezelf te komen. Iets wat in de huidige drukte van onze samenleving ontzettend lastig is voor mij. Met deze ervaring maak ik nu reuzestappen in mijn privé maar ook werkend leven om dichter te komen bij de plek waar ik het beste tot mijn recht kom.’
Ferry Maidman (Quest nov.. 2017) 
Nu, drie maanden na de vision quest in Portugal kan ik zeggen dat het me blijvend heeft veranderd. Ik heb het zwaar gehad met het niet eten. Het besef dat ik nog minder kan vechten tegen mijn ervaringen van (lichamelijk) lijden heeft mijn werk en relaties vereenvoudigd en verdiept. Het heeft me de menselijke maat teruggegeven. Geert is een voortreffelijke leider van de groep en de vision quest, omdat hij direct in de communicatie is en vakkundig omgaat met het proces van de quest. Dat gaf mij het vertrouwen om er volledig in te gaan en het af te maken.
Kees van der Graaf (Former Boardmember Unilever):
Vision quest: hét perfecte evenement om het leiderschap team te bouwen.
Wat bracht mij er toe?
In juli 2005 reisde ik vol verwachting naar Montana om deel te gaan nemen aan mijn eerste echte Vision Quest. De organisatie was in handen van Joseph Jaworski, die ik dankzij Tex Gunning had leren kennen vanwege het India project. Unilever wilde het initiatief nemen om het aantal kinderen dat sterft van honger te halveren. Joseph was onze consultant en legde mij in Rotterdam uit hoe je een multi stake holder groep emotioneel aan elkaar kunt verbinden, door hen door het U-process heen te leiden. Een core element van dit proces is “presensing”, het heel diep wroeten naar de werkelijke oorzaken van een probleem. Hij sprak met mij over een 10 daagse wildernis beleving, die daar onderdeel van uit zou moeten maken. Die beleving bevatte ook een 3 daags verblijf in je eentje ergens op een afgelegen plaats in de natuur. Ik kon mij niet herinneren dat ik ooit 3 dagen ergens helemaal alleen was geweest. Laat staan in de natuur. Ik houd enorm van het buiten zijn en heb mij ooit wel eens tijdens een bergtour over een enorme gletsjer heel erg klein en onbelangrijk gevoeld. Dat was voor mij toen wel een hele openbaring. Die werd nog eens versterkt toen ik de volgende dag samen met 2 tourgenoten 4 uur in een bivakzak zat om een gierende sneeuwstorm op 3000 meter hoogte aan ons voorbij te laten trekken. Met andere woorden, ik herkende wel het een en ander in het verhaal van Joseph. Ik was klaarblijkelijk zo geïnteresseerd dat hij mij uitnodigde om deel te nemen aan de Montana Vision quest. Alle deelnemers zouden bestaan uit leden van de Global Philantropists Circle. Dat zijn zeer vermogende families, die allemaal op de een of andere manier een bijdrage willen leveren aan het creëren van een betere wereld. Op weg naar Montana waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Ik dacht dat wij de driedaagse solo ingestuurd zouden worden met de briefing om goed na te denken hoe wij samen ons doel beter zouden kunnen bereiken.
De voorbereidingen
Ik was dan ook, na de drie daagse voorbereidingssessie, hooglijk verbaasd, dat de briefing heel anders was. Je moest gaan nadenken over wie je eigenlijk zelf was, waarom je in deze wereld terecht gekomen was, wat je rol was, en wat je graag wilde dat je legacy zou zijn. Helemaal op jezelf gericht. Niks geen groeps opdracht.
We hadden elkaar overigens in die 3 dagen wel heel goed leren kennen. Behalve Joseph en Tex kende ik absoluut niemand uit deze groep. De eerste kennismaking ronde was nog redelijk oppervlakkig. Daarna ging het meteen de diepte in, en moesten we de groep vertellen welke invloed onze ouders op onze ontwikkeling en ons leven gehad hebben of nog steeds hebben. De emoties gierden door de stal. Er werd bij tijd en wijlen flink gehuild. En zo waren er heel veel exercities die ons heel dicht bij elkaar brachten. Groot was dus toen de verwarring bij ondergetekende toen wij de berg in werden gestuurd met die individuele opdracht. Niks over hoe wij samen de wereld zouden kunnen verbeteren.
Drie dagen solo op 3000 meter hoogte
De drie dagen solo waren een life changing experience. Ik heb mijzelf eindelijk eens leren kennen. Ik kreeg diepe inzichten over de manier waarop ik mijn leven had ingericht, hoe ik met mijn familie omging, hoe ik van mijn vrouw hield, dat ik veel te weinig tijd besteedde aan de dingen die ik echt belangrijk vond – zoals een therapie vinden om mijn oudste zoon van zijn spierdystrofie FSHD af te helpen- en dat Unilever niet meer het bedrijf was waar ik 4 jaar geleden nog zo van hield. Ik was totaal opgeslokt door mijn nieuwe uitdaging om Unilever Europa te redden. Ik had nergens anders meer tijd voor. Dit probleem moest en zou ik nu gaan aanpakken. Zo kon ik niet verder.
Hoe verder?
En aldus geschiedde. Ik probeerde het nog een jaar, maar constateerde toen dat ik mijn verdere carrière bij Unilever moest opgeven en ging met vervroegd pensioen.
Maar nu terug naar de 3 dagen na afloop van de solo. Hoewel we allemaal over onszelf praatten en over onze fysieke en emotionele ervaringen deelden, ontstond er een enorme groep saamhorigheid. Er was een drang om elkaar te helpen, elkaar op te vangen en elkaar te stimuleren die vaak moeilijke beslissingen toch te nemen. Wij kwamen naar Montana als individuen en verlieten Montana als een hecht verbonden groep.
Het idee van een Vision Quest voor mijn eigen Unilever team.
Direct na Montana dacht ik, zo’n ervaring moet ik ook met mijn Europese leiderschap team gaan beleven. Ik moet hen meenemen naar Montana. We moeten het daar niet gaan hebben over de problemen van Unilever Europa, maar wij moeten daar elkaar heel erg goed gaan leren kennen, en zelf gaan begrijpen wat dat grotere doel voor ieder van ons persoonlijk is. Als we daarin slagen, dan ontstaat er een cohesie en affiniteit en verbondenheid die niemand ons af kan nemen. Dan kunnen we de ergste issues die op ons afkomen aan en dan vinden we samen oplossingen die we tot nu toe niet voor mogelijk hielden. Dan zullen we elkaar ook volledig ondersteunen en helpen. We zouden dan pas een highly effective team kunnen worden.
En toch deed ik het niet!
En toch deed ik het niet. Tot op de dag van vandaag worstel ik met de vraag waarom ik het niet gedaan heb.
Het antwoord is eigenlijk heel simpel ik durfde het niet. Ik was bang voor de individuele gevolgen. Misschien zouden enkele van mijn mensen wel ontdekken dat ze heel ongelukkig waren, dat zij bij Unilever weg wilden. Ik had al een geval van een burn out gehad. Ik wilde er niet meer op mijn geweten hebben. Misschien zou ik mijn beste mensen wel kwijt raken. Ik denk dus dat het die angst was die mij deed besluiten, de mogelijkheid van een Vision quest voor het hele team niet op tafel te leggen. Gek genoeg heeft ook niemand mij gevraagd of we dat niet eens met elkaar zouden moeten doen.
Waarom ik het wel had moeten doen!
Vier tot vijf keer per jaar deel ik het Montana verhaal op IMD met verschillende groepen managers. Elke keer raad ik de groepen aan, zo’n ervaring met het eigen team te gaan beleven. Steeds maar weer hoor ik mijzelf zeggen, dat zij niet bang moeten zijn als iemand dan besluit het team te verlaten. Dat zou toch wel gebeuren, maar dan veel later. Het is veel beter die confrontatie nu aan te gaan, en diegenen die niet willen of kunnen, nu te laten gaan en nu te vervangen door anderen die wel die journey met het team willen ondernemen. Daarmee krijg je toch een sterkere formatie, waarmee je de oorlog eerder kunt winnen, dan wanneer je het team niet verandert.
Mijn conclusie is nu heel eenduidig: een Vision quest voor een leiderschaps team dat een grote uitdaging aan moet gaan is een must!
Wassenaar 1 mei 2014,
Kees van der Graaf.
Machiel Hoek
Machiel is in November 2015 met ons mee geweest op Vision Quest in Portugal, hieronder zijn verhaal:
Om een vision quest te begrijpen, moet je deze zelf ervaren. Er is geen andere manier. En als je eenmaal een vision quest hebt meegemaakt, dan wéét je dat je over een aantal jaren wéér gaat.
Voor mij waren er zeker drie uitdagingen: niet eten, geen afleiding, en alleen in de natuur zijn. Ik heb ontzag voor de natuur en kan er af en toe best een beetje bang van zijn. En “mijn” plek bleek niet idyllisch, maar op het eerste gezicht zelfs een beetje onheilspellend voor me.
Het niet eten ging me eigenlijk redelijk makkelijk af. Ik voelde wel dat ik de eerste twee dagen heel weinig energie had; het lichaam moet dan even omschakelen. Maar de derde dag was er ineens weer energie, en die bleef tot aan het einde. En daarna ineens weer kunnen eten is een heerlijke ervaring; alles ruikt en smaakt intenser, je waardeert eten dan zo veel meer!
Tijdens de eerste dag van de quest merkte ik dat mijn hoofd nog “vol” zat; ik dacht aan allerlei dingen uit m’n dagelijkse leven, en was daar druk mee bezig. Maar op een gegeven moment waren die dingen klaar, opgeruimd. En toen ervoer ik dat de dagelijkse stroom van gebeurtenissen, gedachten en afleiding eigenlijk een deksel vormt over een diepere, wezenlijke stroom van kennis, inzicht en energie.
Eerst bekeek ik de natuur, en zag ik hoe perfect alles eigenlijk werkt, van het allerkleinste tot het allergrootste. Ik kreeg een diep begrip voor de cyclus van het leven, ik zag hoe mieren onvermoeibaar doorwerkten, ik zag roofvogels in spiralen vliegen, ik zag hoe de zon opkwam en onderging, en hoe de sterrenpracht zich ontvouwde. Ik begreep hoe volkeren die dichter bij de natuur leefden, hun kennis over cycli opdeden en toepasten.
Toen kwam er een diepere bron van kennis en inzicht los. Ik begon daar ter plekke eindelijk het boek te schrijven, waar ik al zo lang tegenaan hikte. Het kwam vanzelf naar boven, het vloeide zo uit mijn pen!
En ik kreeg kennis aangereikt, gewoon uit mezelf, als een heel oud en zeker “weten”. Ik weet niet waarom, maar ik dacht na over de wereldeconomie, en besefte dat álle landen in de wereld een staatsschuld hebben. Aan wie dan? Hoe kan dat eigenlijk? En hoe hou je die schuld beheersbaar? Dat kan alleen met economische groei, als die stopt gaat een land in dit systeem failliet. En toen wist ik zeker: dat systeem klopt niet. Het creëert een verslaving waar je niet meer vanaf komt. Oneindige groei bestaat niet. De natuur kent overvloed, maar wel in balans. En daarmee is het economisch systeem zoals we dat kennen met groei en inflatie onhoudbaar. Zoals je dit leest, lijkt het misschien een beperkte redenering, maar het gevoel dat ik had toen ik me dit realiseerde, was zó diep en zó wezenlijk, het was en is écht een zeker weten.
Wat een vision quest met je doet, is voor iedereen uiteraard uniek. Maar niemand komt als dezelfde persoon terug. Een vision quest laat je weer in contact komen met de natuur, met jezelf, met de bron van al het leven. Het reikt je inzichten en ideeën aan die je in het gewone dagelijkse leven niet zou hebben opgedaan, zowel voor jezelf als voor het bedrijf waarvoor je werkt, of de omgeving waarin je leeft. Het is alsof er een deur opengaat en je een ruimte betreed die je al die tijd al bij je hebt gehad, maar nooit in bent geweest. En in die ruimte bevinden zich vele openbaringen. Ze wachten op je!
Machiel Hoek.
Elisabeth Roelvink (werkzaam als projectleider van The Hunger Project):
is in November 2015 met ons mee geweest op Vision Quest in Portugal, hieronder een kort verhaal van haar:
Stilte in het oog van de storm
Na de vision quest in Portugal was ik een en al sereniteit. Ik had het erg goed gehad met mijzelf. Ik had ervaren hoe het is om te wachten tot een impuls zich in mij aandiende voordat ik actie ondernam. Met zo weinig prikkels van buiten misschien makkelijk oefenen.
2 Dagen later moest ik naar een enorme business to business beurs in Parijs. Meer dan 20.000 bezoekers. Ik had een stand die ik deelde met een dynamische ondernemer. Er waren zoveel bedrijven aanwezig die interessant zouden kunnen zijn voor mijn organisatie. Ik zag er tegenop maar nam me voor de stilte in mijzelf te laten voortduren.
Te vertrouwen dat ik dan juist de goede bezoekers zou aantrekken. Bovendien waren er momenten waarop ik voor een grote groep zou kunnen pitchen. Ook daar zou het veel beter blijken te werken om volstrekt bij mijzelf te zijn en geen vooropgezette beelden te hebben van mogelijke belangstellenden.
Ik heb het ervaren alsof ik in een prettige bubble verkeerde. Ik heb me geamuseerd. En ben (anders dan het jaar ervoor) niet als een kip zonder kop langs de veel te grote hoeveelheid stands getrokken. Rustig op mijn eigen plek gebleven en het goed gehad, met mijzelf en wie ons bezocht. En mijn energie behouden.
Elisabeth
Karlijn Hogenhuis 18-08-2015, Hilversum
Wat de natuur mij in alle rust en stilte heeft gebracht, is ongelofelijk. Vermoedde dat ik me alleen zou voelen, maar het tegendeel is waar. Ik heb me gedragen gevoeld in mijn quest, bijgestaan door dierbaren en anderen die het goed met me voorhadden. In alle mildheid en sereniteit heb ik mijn inzichten mogen krijgen, terwijl ik klaar was voor heel veel heftigheid. Da’s namelijk bij mij in mijn leven meer regel dan uitzondering 
Juist die mildheid en zachtheid heeft me ontroerd, verzacht van binnen, meer doen openstellen. Ik heb daar ook stukken van mezelf achter kunnen laten om nieuwe dingen in mij geboren te laten worden.
De natuur oordeelt niet en dat voelde als heerlijk. Het is goed zoals het is, het komt zoals het komt en ik ben oké. Meedeinen op de flow. Allemaal heel cliché misschien, maar ik heb dat daar heel intens gevoeld. Ik heb nog veel meer inzichten gekregen, maar dit lijkt me voor nu genoeg om te delen.
Oftewel, ik kan het je zeker aanraden. Nu wil het toeval dat er in september en oktober twee quests op het programma staan met de begeleiders met wie ik ben geweest. Ook ben ik met hen aan het bekijken hoe we dit bij leidend NL kunnen gaan inzetten, omdat we geloven dat als mensen vanuit wie zij werkelijk zijn en waar ze voor staan gaan handelen, er een heel andere wind door ondernemend en besturend NL gaat waaien.
Karlijn Hogenhuis-Kouwenhoven
Max Blauwbroek
“Geert en Frans bieden je met de Vision Quest een enorme ruimte waarin je helemaal in jezelf en tot de essentie kunt komen.
In deze ruimte (her-)vond ik een enorme verbinding met mezelf en daaruit ontstaat ook maanden later nog steeds meer helderheid over wat ik te doen heb en waar mijn persoonlijke en werkende weg ligt –
Max Blaauwbroek, Nijmegen
Mijn beleving bij de vision quest van 13 tot 20 mei 2015
Cees Brandsen (Hoofdingenieur-Directeur Dienst
Infrastructuur) Rijkswaterstaat
Amersfoort, 14 juni 2015
De vision quest wilde ik doen door een combinatie van zaken. Zo voel ik mij niet happy met mijn werk, ervaar ik spanningen met mijn baas, wil ik van baan of werk veranderen maar wat is wijsheid en voel ik door mijn leeftijd dat ik nog een fase wil werken op een zodanige wijze dat ik het leuk vindt. De ervaring met de trail van 2009 leerde mij dat buiten in de natuur mij opent, aanspreekt en stille lessen leert.
Ik zocht weer zo’n soort ervaring. Verder wilde ik altijd al eens een stilte periode doen. Als je dat optelt kom je uit bij een vision quest, zoals wij gedaan hebben.
Voor mij persoonlijk geldt dat ik vooraf er niet genoeg tijd voor maakte om er focus voor te krijgen. Het werkgedeelte en de spanning wist ik wel heel goed maar alle andere persoonlijke zaken dacht ik niet over na. Zodoende was de medicine walk wel een wake up call. Het was goed die te doen en veel te lopen in stilte met slechts water bij de hand.
Dat was een eerste signaal voor mij. Het lopen an sich bevalt mij goed en je komt in jezelf door het ritme en de tijd die je krijgt, maar de medicine walk liet ook wel een gevoel achter van ik moest lopen dus ik liep door. Kortom ik was nog niet erg reflectief bezig.
De zweet hut was echt een verrassing. Niet altijd werd het statement voor mij gemaakt dat ik echt aan ene persoonlijk traject begonnen was, ik werd ook nog eens flink beproefd. De hitte en de duisternis en zo ongemakkelijk zitten overheerste bij mij. Momenten van zelfreflectie of diepere gedachten kreeg ik niet. Toch maakte het wel de weg open naar je gaat een stevig traject in en wordt bewuster van wat je gaat doen.
De vision quest begon voor mij met een lekkere lichte spanning in het lichaam. Ik was niet bang maar wel scherp op wat er ging gebeuren en ook wel dat het een beetje spannend was om 4 dagen alleen met water buiten te gaan. De plek vond ik mooi en rustgevend. Het was wel een plek waar stilte bij je kon komen en waar rust hing. De tijd werd al een beetje stil gezet. Het moet dat je tijd voor jezelf krijgt en rust neemt voor wat je gaat doen. Ik was toch wel een tikje spartaans in mijn uitrusting en dat heeft vooral mijn nachtrust wel korter gemaakt. Heel erg vond ik dat niet maar ik had wel gedacht dat ik meer zou slapen maar dat gebeurde al helemaal niet.
De rituelen blijf ik wel wat lastig vinden. De openingsceremonie is kort en verlangt echt een moment van diepgang dat kwam wel wat snel tot mij. Verder ben ik niet zo van rituelen en blijf daar wat argwanend naar kijken. Terugblikkend besef je wel dat je een paar momenten nodig hebt om de stap naar de quest bewust te gaan maken.
De quest zelf heb ik als zeer plezierig ervaren. In tegenstelling tot de trail zit je alleen en heb je geen momenten van gesprek en spiegeling van jezelf op anderen of een inkijkje waar een mede trailer mee zit. Toch vond ik dat nu geen gemis, het alleen zijn was ook een keuze. Bij de trail was er dagelijks een talking stick moment waardoor je heel bewust bezig bleef met je eigen ontwikkeling en emoties. Dat heb ik nu getracht te bereiken door Osho No Mind meditatie. Ik vond zelf wel dat ik iedere dag opnieuw heel bewust moest verbinden met de spirituele ervaring die ik zocht. Het op jezelf zijn in de natuur heeft mij meer geopend om de zaken binnen te laten komen zoals ze zijn. Het is natuurlijk dat er wijzigingen zijn en het is beter mee te bewegen en te leren wat die momenten zijn. Ik heb zo een aantal mooie ervaringen opgedaan met de wind, de droogte van de natuur en het feit dat de nacht een hele fraaie sterrenhemel biedt waar je veel rust aan kunt ontlenen. Vooral wind en droogte wilde ik plaatsen als zaken die je lastig vallen en dat dat momenten van pech zijn. Maar dat is niet zo, het hoort erbij.
Het niet eten is geen probleem geweest en heeft mij niet gestoord. Dat je door al dat water drinken je lichaam reinigt merk je wel en dat geeft een eigen energie.
Veel en vaak heb ik in alle rust en met een prettige fijne concentratie mijn gedachten laten gaan. Over mijn verhouding met mijn vrouw, mijn dochter en haar vriend, over mijn werk en wat ik bereikt heb. Dat ik toch niet zo makkelijk mij bij zaken neerleg maar dat komt omdat ik moeizaam of slecht uitspreek wat ik voel in mijn hart of hoofd. Ik stop veel weg en verwerk dat energie voor doorgaan of met de drive nu even niet eerst dit afmaken. Ik heb mijzelf meer ervaren en geleerd dat ik wel bij mijzelf kom maar dat in het huidige tempo en doorgaan tempo ik daar echt dagen voor nodig heb om een boodschap erin te krijgen.
Mijn doel is wel bereikt omdat ik nu weet dat mijn keuze om wat anders te willen gaan doen terecht is. Dat ik in balans ben met mijn vrouw en dat onze relatie stabiel en goed is. Voor mijn dochter dat ik haar in de fase waar ze nu inzit niet goed ken en dat ik zal moeten investeren in haar en tijd nemen om te leren ontdekken waar zij nu meezit en wat haar vooruit drijft. Dat ik de rust heb teruggevonden die ik toch wel kwijt was geraakt. Niet zozeer dat ik vanaf nu heel rustig ben geworden maar dat ik die beleving weer heb opgefrist en weer heel bewust verbinding met de natuur heb gehad. Ik zie meer mogelijkheden om buiten te combineren met rust verkrijgen.
Saillant detail is dat op de eerste werkdag na de quest s’avonds mijn baas belde en die ging een uurtje los op wat hem in de weg zat en over ons werk. Ik zat meteen twee dagen in een superdip. Dat was een goede en harde les dat de wind waait en blijft waaien, je kunt maar beter leren begrijpen wat de wind drijft en hoe hard die gaat waaien.
Geert, over jouw en Frans nog even. Ik vond het erg goed gaan met jullie beiden. De begeleiding was relaxed en open en ik ervoer vrijheid terwijl er wel gebeurde wat er moest gebeuren. Jullie hebben mijn inzichten verrijkt en mij een aantal raken aanwijzingen meegegeven waar ik echt wat aan heb. Zo zal ik over pijn in mijn hart, eenzaamheid en depressie nu voor altijd anders denken dan ik deed.
Cees Brandsen
Wat is die Quest voor mij;
Een levende herinnering die mijn grenzen heeft opgerekt, mij helpt om lastige momenten te doorstaan. Tegelijkertijd blijft de quest mij ook die echo geven van wat heb je er mee gedaan en wat doe je er mee?
Cees Brandsen
Jetske van der Greef
Vision Quest; Ervaar de kracht in jezelf aanwezig……
Ineens was daar de mogelijkheid om op Vision Quest te gaan in Portugal……Tot op dat moment had ik geen bewuste beelden bij een Vision Quest, maar door de uitleg van Geert en de persoonlijke ervaring die Alexandra deelde, voelde het als precies passend bij mijn leven op dat moment.
Wat raakte mij in de uitleg van Geert? Allereerst het idee om op mezelf te zijn in de natuur, met een eigen vraag als focus, wetende dat die vraag ook in de maatschappij speelt. Daarnaast het pionierswerk, het onderzoeken wat er nodig is en hoe deze wijsheid toegankelijker voor anderen gemaakt kan worden. En, een voor mij heel belangrijke factor, dat dit alles op basis van gelijkwaardige inbreng van alle betrokkenen zou zijn. Dit veroorzaakte bij mij een gevoel van spanning en verlangen, van opwinding naar iets nieuws, van grenzen verleggen, en een niet goed in woorden te duiden vreugde, meteen gevolgd door angst (een krachtige combinatie!). Ik voelde dat ik open kon zijn over alles wat er in mij speelt door de ruimte gevende persoonlijke terugkoppeling.
Wat raakte mij in de ervaring van Alexandra? De vriendelijke, zachte wijze van delen van haar ervaringen, de rustige, zorgvuldige woordkeuze en de stralende blik in haar ogen. Daarnaast het geduldige antwoorden op welke vraag dan ook, vanuit haar eigen ervaringen. En toen ook nog de bereidheid tot delen van oa benodigdheden voor de Quest als vanzelfsprekendheid.
Kortom de mogelijkheid om op een manier te zijn met wat er is, vanuit vertrouwen in elkaar, gaf bij mij de doorslag om deze ervaring aan te gaan.
Mijn deelname was pas op het allerlaatste moment bekend, toch heb ik volledig aan de voorbereidingen kunnen deelnemen, op de een of andere manier viel alles precies op zijn plek.
De informatie vooraf via de Vision Quest uitleg, de ontmoeting met elkaar bij Geert thuis, waar ook Frans bij was, de zweethut-sessie, de medicine walk, het boeken van de vlucht…..het was goed geregeld en verliep voorspoedig, met altijd de mogelijkheid voor verhelderingsvragen.
Voor mij betekent het goed geregeld en voorbereid zijn, dat er voldoende ruimte is voor vragen en afstemming, dat eigen verantwoordelijkheid vanzelfsprekend is voor een ieder. Heel prettig vond ik ook de samenstelling van de Questgroep, een groep volwassen mensen.
Het verblijf in Portugal kan ik het beste omschrijven als leven in flow, de dagen ontvouwden zich heel natuurlijk en ontspannen, de afstemming op elkaar voelde als vanzelfsprekendheid. Prettig om te ervaren dat er leiding (verantwoordelijkheid) was waar nodig. Door de open manier van samenzijn, werden de dingen die zich voordeden in het moment besproken. Vanwege de voorbereiding en de schriftelijke informatie was veel ook al duidelijk. Alleen bij de death lodge merkte ik dat de schriftelijke informatie en de mondelinge informatie iets verschilden. (de nacht wakker blijven staat er bijvoorbeeld niet in)
Het ervaren van een Vision Quest heeft mij de mogelijkheid gegeven, mijn verbondenheid met de natuur te verdiepen. De Quest bracht mij in contact met mijzelf op een nieuwe manier, mijn herinneringen aan ervaringen in de natuur werden opgehaald en kregen een plaats in een breder perspectief. Ik ben dolgelukkig dat ik de magie die onze natuur in zich heeft, weer heb kunnen beleven. En ik heb antwoorden gekregen op mijn vraag die mijn verstand te boven gaan.
Door deze Vision Quest te beleven, heb ik de kracht kunnen ervaren die in mijzelf aanwezig is, een prachtig cadeau!
De (bege)leiding was door de openheid en het dienende karakter voor mij precies passend. Het uitgaan van en vertrouwen op het wezen van de natuur en van mensen kan op deze wijze in de praktijk beleefd worden.
De Vision Quest bij een bredere groep onder de aandacht brengen lijkt mij heel waardevol, omdat de kracht van de natuur en het vertrouwen in het leven centraal staan. Als we dat vertrouwen bij mensen kunnen terugbrengen, zal samenwerken vanuit vertrouwen in elkaar, zich op een veel natuurlijker, harmonieuzer manier kunnen ontvouwen.
Hartelijke groet,
Jetske van der Greef